abır

is. <fars.>

1. Həya, heysiyyət, şərəf, hörmət, qədir-qiymət. <Zibeydə:> Axır mənim də özümə görə adım, abrım var! M. F. A.. <Gövhər:> İndiyədək abır, ismət saxladıb məni. . N. V.. <Birisi:> Məgər mən öz abrımdan keçib camaat malına xəyanət edərdim? Ə. H..

2. məc. dan. Üst-baş, geyim, qiyafət, zahiri görünüş mənasında. <Qurban:> Ə, bu nə paltardır, balam, heç bir utanıb qızarırsan? Bu abırla elə toya-vaya gedirsən. S. R..

3. məc. Bədənin məhrəm (örtülü, ayıb) yeri.

◊ Abır gözləmək – hörmət saxlamaq, ədəb gözləmək; utanmaq, həya etmək. Abır qoymamaq – 1) bax abrını almaq; 2) xarab etmək, bərbad etmək, puç etmək. Abırdan düşmək – rüsvay olmaq, biabır olmaq, heysiyyətdən düşmək, şərəfini itirmək, ləyaqətini itirmək. Abırdan salmaq – hörmətsizlik etmək, biabır etmək, rüsvay etmək, bərk danlamaq. Abra düşmək – lazımi şəklə, qaydaya düşmək, ləyaqətli şəklə düşmək. Abra salmaq – səliqəyə salmaq, qaydaya salmaq. <Əlyarov:> Heç olmasa gərək küçələri layiqincə bəzəyib abra salaq. M. Hüs.. Abrı getmək (tökülmək) – biabır olmaq, rüsvay olmaq, hörmətdən düşmək. <Yetər:> Ağa, belə söhbətdən mənim abrım töküldü. N. V.. Abrını almaq – bərk danlamaq, biabır etmək. <Qarabirçəyə> elə gəlirdi ki, hər bir kəs Əbişin etdiyi cinayətə qarşı hiddətlənib onu yaxalayacaq, onun abrını alacaq. . S. R.. Abrını aparmaq – bax abrını almaq. Abrını atmaq – özünü arsızlığa vurmaq, heç bir şeydən utanmamaq, abırsızlıq etmək. Abrını ətəyinə bükmək – bərk danlamaq, məzəmmət etmək, abrını almaq. Abrını götürmək (tökmək) – bax abrını almaq. Abrını vermək – bax abrını almaq.